WIJ ZIJN EEN GROEP ZANGERS UIT ZOTTEGEM
onder leiding van:
van links naar rechts
Dirigent : Herman Wanzeele
Toetseniste en muzikale duizendpoot : Vera Van Melckebeke
Secretaris van Dienst : Chris De Saveur
Gospalina , een muzikaal sprookje.
Onder de rubriek “Archief” kan je lezen hoe “Gospalina ” uit het helder water van Elene geboren werd.
En toen kwam die gevaarlijke en zeer gevreesde corona-wolk ook over onze contreien gewaaid.
Het leven viel stil. Allemaal in ons kot. Helaas, zoveel dodelijke slachtoffers.
Maar ook ons koorleven kreeg ademnood. Haast twee jaar zonder zuurstof.
Eind 2021 wilden we onze stembanden weer in een zingende beweging omzetten.
Opnieuw een donderslag bij heldere hemel. Alsof corona nog niet voldoende leed had gezaaid moesten we thans vernemen dat onze bezieler en begeleider Jan Van Caenegem met onherstelbare gehoorschade geconfronteerd werd.
Wat nu? Overal op zoek gaan naar een volwaardige begeleider. Ondertussen dobberden wij rustig verder, herhaalden we liederen uit ons vroeger repertorium, leerden we al eens een nieuw lied aan, kortom we leefden nog maar allesbehalve bruisend.
Na een toneelvoorstelling zag ik Vera Van Melckebeke. In de jaren zeventig speelden we samen in het Meibloempje, een Zottegemse toneelvereniging. Het gesprek voerde ons naar ontelbaar veel leuke anekdotes uit ons verleden.
Vera stamt uit een zeer muzikale familie en was professioneel verbonden als zangeres in de Opera van Vlaanderen. Ik vernam dat ze niet langer meer in Antwerpen maar thans in Edingen woont. Als gedreven muzikante luisterde ze aandachtig naar het wel en wee binnen ons koor. Tussen de regels door hoorde ik duidelijk haar interesse, zelfs een zekere bereidheid om ons vooruit te helpen.
De afstand van Edingen naar Elene leek geen probleem te zijn. Bernard, haar vriend zou een welgekomen versterking zijn bij de mannenstemmen. Vera reed naar huis met een pak stof waar ze heel positief wou over nadenken. Ik ging slapen en zag ons al op het podium staan.
Weinige dagen nadien zaten Vera, Herman en ik al rond de tafel. Om een lang verhaal heel kort te maken. Vera zag het zitten en Herman en ik zagen het helemaal zitten. Wat een eindejaarsgeschenk voor Gospalina .
En toen kwam de vraag van de kerkfabriek van Oombergen of wij de Agathaviering wilden opluisteren zoals wij dat jaren geleden deden.
We hadden een begeleidster, een opdracht om naar te werken en vandaag mogen we zeggen: Het smeulend vuur van Gospalina is weer een laaiende vlam geworden.
Wil jij ons versterken? Wacht niet om contact te zoeken.
Chris.